zondag 18 september 2011

dag 7: D12


Eindeluk! M´n favoriete hunebed gevonden. Wilde er eerst niet eens heengaan maar werd geleid zogezegd. Observeerde dat ik dacht: ´´misschien is het een vooroordeel dat het een lelijk ingestort hunebed is´´. Dat was namelijk mijn impressie na het zien van de officiele foto.

Zoals ik ook al naar Eext geleid werd, op soortgelijke wijze kwam ik bij D12 terecht. Namelijk door het plaatsen van een intentie en vervolgens de aanwijzingen opvolgen. Deze intentie was meer te weten komen over de oorsprong en het originele gebruik der hunebedden. Een aanwijzing is dat het scherm met daarop D13 maar bleef oppoppen toen ik m´n route ging bepalen. Stationsweg 26 stond daarbij en dat was ook een aanwijzing aangezien 26 mijn totemgetal is.

Vervolgens ging ik dus op zoek naar D13 en kwam op miraculeuze wijze bij D12 nadat ik deze aan de overkant van een maisveld zag liggen.

Voor mij is dit een kleine SAURIER. Die energie belichaamt dit hunebed. Had al eerder waargenomen dat sommige hunebedden aan sauriers doen denken, bvb D18 en vooral D27, tenminste vanuit de juiste hoek waargenomen:

De hunebedden hebben ook als volksnaam: `poort naar de andere wereld`. Welke wereld? Wel werelden die er wel zijn maar normaalgesproken onzichtbaar zijn voor ons omdat wij maar een zeer beperkt deel van het hele lichtspectrum waarnemen. Laat deze waarheid maar eens goed doordringen.

de achterzijde


Daarna was het tijd voor volsvermaack @ camping de Hondsrug met karaoke! Ik dacht: ik pas me aan en ga voor de Andre Hazes. Maar "wij houden van Oranje" ging zelfs deze mensen een btje te ver...

ook honden spelen graag bij hunebedden!

woensdag 14 september 2011

dag 6: D13


D13 is duideluk een andersoortig hunebed dan de andere die gevonden zijn.
Dit sterkt de stelling dat er van orgine al verschillende functies voor hunebedden waren.

D13 ligt nog in een oorspronkelijke heuvel. Alle hunebedden waren vroeger op deze manier ingegraven. Je ging dus als je het hunebed enterde, de aarde binnen. Stenen zijn vasthouders van frequentie. Zo werkt quarts bijvoorbeeld ook om een bepaalde frequentie door te geven. Allerlei edelstenen en halfedelstenen staan bekend om bepaalde eigenschappen en worden ook als dusdanig toegepast. Deze grote stenen waar ook quarts inzit houden dus een trilling vast die in rituelen opgewekt wordt. Daardoor wordt deze versterkt en wordt het ritueel zeer geconcentreerd. Dat is m.i. de belangrijkste reden voor de bouw.

De hunebedden zijn waarschijnlijk veel ouder dan het officiele verhaaltje aangeeft.
Er zijn anderssoortige methodes om hierover informatie te verkrijgen. Jan vertelde me dat de wichelroede hem uitgewezen had dat bvb D12 tienduizenden jaren oud is. Mogelijk vinden mensen deze methode discutabel, maar het officiele verhaal is meer dan discutabel. Studies waarbij Jan Evert, de hunebedman, bij betrokken was, die een andere waarheid aan het licht brachten werden afgebroken. Hij vertelt dat er in de jaren 70 een hele nederzetting uit de Steentijd werd opgegraven: "Er kwamen zes hutten van 5 bij 7 tevoorschijn. De algemene opvatting is dat de mannen uit de Steentijd solitair rondrenden, zonder vrouw en kinderen, maar wij ontdekten dat die hutjes ruim genoeg waren voor hele families. We vonden vuurhaarden, afvalkuilen, heel nauwkeurig konden we uitstippelen hoe ze leefden in de 'prehistorie'. Ondanks het feit dat wij een belangrijke ontdekking hadden gedaan, werd deze niet geaccepteerd omdat deze indruiste tegen de opvatting dat men in de Steentijd niet gezamenlijk in hutjes leefde." (Jan in een interview met Panorama, staat helaas niet online)

Voorts vertelt ie dat hunebedden beschilderd waren. Dit is mogelijk later gebeurd, bijvoorbeeld door de Trechterbekercultuur. Deze beschilderden hun aardewerk ook. In het museum is het echter kaal. Jan vertelde me dat verf-resten er met de tandenborsel afgeschraapt werden voordat ze in het museum tentoongesteld mochten worden. En tot slot van mijn gesprek met de Jan: "dat een onderzoek in Duitsland (daar zijn ze ook) waar bleek dat er een deur was die alleen van binnen naar buiten geopend kon worden, stilgelegd werd."

Waarom toch al die eenzijdigheid? Wel volgens mij is dat heel simpel. Onze cultuur dient als superieur voorgesteld te worden en al wat voorafging als primitief. Hier is niet eens een bewuste samenzwering voor nodig, het werkt ook psychelogisch zo omdat als je het anders waagt te bekijken, je de eigen tekortkomINGen en dwalINGen onder ogen dient te zien.

Jan de Hunebedman vertelde me verder dat het houten deurtje in de tekening op het bord bij D13 er door deze auteur uit de 18e eeuw er romantisch bijverzonnen is. En dat er in de 2e wereldoorlog ook mensen bij hunebedden gefusilleerd werden.
hunebeddenplantje
Opvallend is dat er vaak mooie aparte bomen bij hunebedden staan. Een soort symbiose.


KLIMREK-BOOM


JoOo boom!

donderdag 8 september 2011

dag 3-5


romancing the stones:

lachende stenen

tussensteen
ovale steen
stoere steen
gezellige stenen
zoenende stenen
relaxte steen
hoeksteentje
de steen-kietelaar


Als kinderen in de buurt van een hunebed komen en ze zijn niet te erg afgericht, springen ze er vaak spontaan overheen. Het is dus ook een speelplaats:





vrijdag 2 september 2011

dag2


Dag 2 ging ik naar het Hunebedcentrum in Borger. Natuurlijk gelegen aan de Hunebedstraat: een naam die in vele Drentse dorpjes terug komt in verschillende variaties.

Het is best groot en lijkt goede info over de hunebedden te geven.
Totdat ik dit -nogal weggemoffeld in een hoekie- tegenkwam:

Op de site ben ik deze Rene verder niet tegengekome. Of nee, toch...
Wel is er in het museum een korte film over Rene en het belang van zijn vondst.

Het dichtstorten van het hunebed is vanuit de landelijke politiek geregeld met als 'verklaring' dat de toekomstige generaties dan ook nog wat te onderzoeken hebben. Als 'bescherming' tegen wildeweg uitgraven. Echt een statement voor goed-gelovigen. Er is duidelijk meer aan de hand, ik noem het afscherming, en er zijn andere mensen die dit op het spoor zijn gekomen. Het officiele verhaal is eenzijdig.  
Het blijkt eigenlijk dat hunebedden zijn hergebruikt (als graf). 
De oorspronkelijke functie was ceremonieruimte voor praktische rituelen die in directe verbinding met de natuur stonden.
Zo intiem dat het voor de vervreemde plastik-aanbiddende mens amper voorstelbaar is. In een volgend bericht hierover meer.


Gelukkig zijn hunebedden nog steeds leuk. Kinderen klimmen er vaak gelijk op: